به گزارش دفتر نشر وتولید آثار فرهنگی امین اله بخشی مشکول،امین اله بخشی مشکول دانش آموخته دانشگاههای علامه طباطبایی تهران و دانشگاه قم با نشر کتاب پست‌مدرن ونقد پست‌مدرن حماسه ای دیگر آفرید.امین اله بخشی مشکول که تا به حال دهها پروژه دانشگاهی با موفقیت به پایان رسانده است درباره این اثر توضیح داد  موضوع پسامدرنیته موضوع بسیار سختی است ولذا به همین علت همگان نمی توانند به حوزه ها وارد شوند واگر بگویم وارد شدن در این حوزه کار تک ستاره هاست سخنی به گزاف نگفته ام واین اثری است که با ماهها عرق ریزان روحی نوشته شده ومثل هر اثرآکادمیک کتابی روشمند است که موضوع اساسی آن انسان است.انسانی که نیازها وخواست های متعدد دارد.امین اله بخشی مشکول درباره بخش دیگر این کتاب توضیح داد.بخش مهم و اساسی دیگر این کتاب پدیده الیناسیون راکه موضوعی جدید است مورد توجه قرارداده است و درباره الیناسیون فرهنگی توضیح می دهد که همان خودباختگی فرهنگی است.بدین معنا که انسان چنان تحت تأثیر تبلیغات وآگهی های سوء قرار می گیرد که خود واقعی را فراموش کرده و دیگری را به خود واقعی می نشاند.بحث دیگر این کتاب به مهاجرت های ناخواسته با تبعات دهشتناک و ازدواج های ناموفق دربین جوانان که مهاجرت می کنند رویارویی فرهنگ های سنتی وجدید اختصاص یافته است که دراینجاقصد نقد تمامی اثر را نداریم.امین اله بخشی مشکول در پایان خاطر نشان کرد امیدوارم که بتوانم جلد های دیگر این اثر که مباحث وگفتمان های دیگری را دربر خواهد به پیشگاه ملت فرهنگ دوست تقدیم نمایم و همچنین امیدوارم که با نشر این آثار پرچم کشورم رادرسازمان فرهنگی یونسکو به اهتزاز دربیاورم

بالاخره امروز پس از سال ها تلاش بی وقفه توانستم داستان سگ ولگرد از صادق هدایت را مثل هر اثر بزرگ ادبی بدون اضطراب و وحشت بخوانم  ودر نثر شاعرانه آن اثر غرق شوم.

گاهی خاطره های یک محیط انسان را چنان محاط می کند که با خون و گوشت او عجین می گردد.رزه بین نام یکی از سرزمین های آبا واجداد من می باشد که در سواحل یکی از رود های معروف به قزل اوزن قرار گرفته است.من در دوران کودکی خود به آن باغ پر از درختان انگور می رفتم.به پدرم که غالبا بیمار بود ونگهبان آن باغ بود کمک می کردم.در آن هوای بسیار گرم که با هرم خود حسابی چگر آدم را از تشنگی می سوزاند  می رفتم از چشمه که نسبتا آب خنکی داشت آب می آوردم چایی می گذاشتیم ومی خوردیم.بیچاره پدرم که انسان خجول وبخشنده ای بود همیشه دور وبرش پر از آدم بود.از اطراف واکناف به باغ ما می آمدند وپدر با خوشرویی تمام بدون اینکه گرهی به ابرو بیاورد از واردان پذیرایی می کرد.دامن دامن انگور می چید وبرای مهمانان می آورد.دربخشی از آن باغ که گوجه وخیار واز سبزیجات شوید وتره وریحان  وغیره می کاشت برای چاشت وناهار می خوردیم.میوه و تره باری که هنوز هم تازگی وطعم آن از دماغم نرفته است.من در این باغ که مشرف به این رود خانه پر آب است وقت های خوشی را گذرانده ام.من وجود پدر در این بیابان برهوت وسوزان زرا بی شباهت به کنعان نمی دیدم.باغ ما در طرف سایه دانایی بود.زندگی در آن باغ آب تنی کردن در حوضچه اکنون بود.در آن رودخانه که پر از آب صاف وجاری بود تور می انداختم وماهی می گرفتم.

دفتر نشر وتولید آثار فرهنگی امین اله بخشی مشکول که بزرگترین واساسی ترین هدف تشکل فرهنگی خود را گسترش فرهنگ وعلم ودانش می داند از معرفی کتاب «ادب پهلوانی»نوشته محمد مهدی مؤذن جامی  که مطالعه ای ژرفکاوانه در تاریخ  ادب دیرینه  ایرانی از زرتشت تا اشکانیان است خبر داد.امین اله بخشی مشکول مطالعه این اثر را برای علاقمندان به زبان وادب فارسی مخصوصا دانشجویان واستادان ادبیات فارسی بسیار مفید دانست ودرباره آن نوشت.این اثر که جمله ای از شکند گمانیک ویچار را در آغاز به خود آراسته دارد :«من که نویسنده ام مقام آموزگاری ندارم،آموزنده فراگیرنده ام.اما به نزدیک من خردمندانه رسید که با گشاده دستی سخنی از آن دانش(خود)نو آموزان را پیشکش کنم،چه هرکس از دانش اندکی  که دارد به آنان که شایسته هستندببخشد،نیکوتر از آن است که بسیار می داندوشایستگان از آن سودی وبهره ای ندارند.(شکند گمانیک ویچار،زبان وادبیات پهلوی،ج.تاوادیا،ترجمه س.نجم آبادی،ص121).

من تا امروز یعنی تا چند ساعت پیش که به مناسبت یک پروژه علمی وتحقیقی آثار وزندگانی شاعر شهیر ایران ملک الشعرای بهار را مرور می کردم؛بهار را تنها به عنوان یک چهره مبارز وانقلابی می شناختم وهرگز تصور نمی کردم که بهار که از شاعران مشروطه است نقطه سیاهی در زندگی سیاسی وعقیدتی وایدئولوژیکی داشته باشد.واین تصور ناشی از این از دوعامل نشأت می گرفت:یکی اینکه تمامی آثار از نظم ونثر اورا مرور نکرده بودم ویا لااقل به صورت تحلیلی وتعمیقی ومنتقدانه با آثار او برخورد نکرده بودم.وجه دیگر این ناآگاهی وبی خبری ناشی از یک مغلطه تأثیر وتفسیر می شد.چرا که تا به حال هرچه درباره بهار ازبزرگان واساتید خود شنیده بودم  ویا در کتابهای درسی از او خوانده بودم  همه مدح وستایش از بهار بود.