بعد از قرآن نهج البلاغه یکی از مهم ترین و پر اهمیت ترین کتاب مسلمانان است که می توان آن را از دیدگاههای گوناگون مورد مطالعه و پژوهش قرار داد.نهج البلاغه تا به حال آن چنانکه باید و شاید مورد پژوهش علمی قرار نگرفته است ؛ولذا در بین مسلمانان غریب است .مع الوصف در این وبلاگ بر آنیم تا اولا علت این غرابت را با بضاعت مزجاة واکاوی نماییم و در ثانی سیری در ویژگی های این اثر جاودانی داشته باشیم.خوشبختانه چند ترجمه رسا و زیبا از این اثر در دست است که آخرین ترجمه زیبای آن به قلم دانشمند فقید دکتر سید جعفر شهیدی است (رحمة الله علیه رحمة واسعة) که بیشتر عمر پر بار خود را در راه ترجمه این اثر به همراه تنی چند از دانشمندان صرف کرد که از این میان سهم دکتر سعید واعظ استاد باز نشسته دانشگاه علامه طباطبایی حسب اشارات دکتر شهیدی در پیشگفتار این اثر از دیگران بیشتر بوده است.(حفظه الله تعالی).

آرزوی پرواز دارم

امّا

بال پریدن

ندارم

در این زمانه عسرت

که به شاعران

برگ رخصتی

 داده اند

تا پایتخت قرن را

با واژه

فتح کنند

من چون طفلی

نی سوار

بر درختان حماسی

سوارم.

دریغ

از خسرو خوبان

که

درمیدان عشق

گزمگان

با تیغ بلارک

چشمان پر فروغ اسفندیار را

با تیر گز

نشانه زدند

و

داسی از

آسمان گذشت

که

پرواز کبوتر ممنوع

است

در بنارس که

معبد عام

است

من فانوس به دست

نوش دارو را روانم

روی پل

دخترکی بی پاست

هان

بشتابید که

در تاج محل

نور مذاهب

پیداست

در وخش

زن زیبای جذامی

لب رود

آمده است

و زیبایی

دو برابر

شده است.

آزادی که

خود هدیتی است

نه کم بها

برای فرا چنگ آوردنش

باید

با خون وضو گیری

که عشق یعنی:

دو رکعت نماز

که وضوی آن با

خون است.

تا سرخی خون

شهادت دهد

که زردی چهره تو

نه از هراس است.

این وبلاگ را به منظور دفاع از حقوق انسان و ترویج صلح و دوستی در جهان نوشته ام.سخن خود را با سخن خدا آغاز می کنم که فرمود:  فاقم وجهک للدّین  حنیفا فطرة الله  التی فطر النّاس علیها،لا تبدیل لخلق لله ،ذالک الدین القیم و لکنّ اکثر الناس لا یعلمون(روم/30)انسان بر پایه فطرة الهی و سرشت خدایی در بهشت عدن زندگی می کرد ؛نه دردی داشت نه المی،امّا از وقتی که به میوه شجره آگاهی دست یافت ؛دچار گردید؛دچار بردگی،دچار قحطی،دچار بیکاری و بیماری.حال که چنین است و انسان که بر پایه اصل فطرت حق گراست و رویگردان از باطل و اگر زمینه های رشد و بالندگی او مساعد باشد همواره می تواند استعدادهای بالقوّه خود را به فعلیت در آورد و راه سعادت و تعالی را بپیماید.اما افسوس که در سر راه این موجود کمال گرا و خدا جو موانعی ایجاد نمودندو در پیش راه او دانه هایی کاشتند و دامهایی تنیدند تا اورا از رشد کردن باز دارند.همان خدایی که انسان را به صورت شعبه ها و قبیله ها آفریده بود تا همدیگر را باز شناسند؛با همدیگر راه دشمنی را پیشه گرفتند و تخم برادر کشی را کاشتند و این چنین است  که تاریخ نخستین نسل برادر کشی به داستان پر از سمبلیک هابیل و قابیل بر می گردد که خود را از اشاره به داستان فرزندان آدم (ع)نا گزیر می بینم.

تن پیلوارش

ابراهیم وار

منتظر آتشی بود

تا بر او گلستان گردد

یک کهکشان

فریاد در گلو داشت

و آبهای سفید رود

در حدقه چشمان بادامیش

حلقه می زد.

هنوز حظی از بهار

نچشیده بود

که پیک اجل

بر او تاخت.

دردش

همه

از عین القضاة بود و

سنایی

من درد را گریسته ام

در زیر درختان زیتون

و برگهای انجیر

با لورکا و مارکز

آدونیس را بر گو

که

صبح نزدیک است.