یکی از ضرورت های مهم فرهنگی در عرصه برنامه های آموزشی ضرورت یکسان سازی تدریس ادبیات فارسی درمدارس  ودبیرستانها وکالج های ایران است.این ضرورت از آنجا ناشی می گردد که در عرصه علوم انسانی که به تعبیر مرحوم دکتر شریعتی علوم بی صاحب است هیچ رشته ای و هیچ درسی به اندازه رشته ادبیات جفا ندیده است.تا به حال هرکسی با هر سطح سوادودانش به خود اجازه داده است که ادبیات اعم از املا وانشا وتاریخ ادبیات و غیره تدریس نماید.وگاهی چنان مورد بی مهری قرار گرفته است که برخی از عالم نمایان ونخوانده ملایان بر ادبیات بتازند وهمه بدبختی های مردم را به گردن ادبیات و علوم انسانی بیا ندازند و تا آن اندازه جسور باشند که بگویند جه نیازی است به درس ادبیات؟اکنون که مردم به فضا می رود و کرات دیگر تسخیر می کند چه نیازی به خواندن شعر و داستان و رمان داریم؟با خواندن شاهنامه یا مثنوی چه دردی را می توانیم درمان کنیم.؟حال آنکه این نخوانده ملایان غافل از اینند که نخستین فضانورد به هنگام راه یافتن به فضا به موسیقی گوش فرا می داده است وشعر می خوانده است.این است که به نظر اینجانب هنوز رشته ادبیات فارسی مورد هجمه وتهاجم برخی نخوانده ملایان است وهنوز هم شأن و منزلت  رشته ای بنام ادبیات فارسی جایگاه خود را نیافته است و در هاله ای از ابهام فرو پوشیده شده است و نیاز به غبار روبی و ابهام زدایی دارد و لذا هر تلاشی که برای نشان دادن جایگاه اصیل ادبیات با توجه به رویکردهای جدید آن صورت بگیر دتلاشی ارزنده است و خدمتی بزرگ به مردمی سترگ و با فرهنگ.