در تحلیل تاریخ گفته شده است که:گذشته چراغ راه آینده است .بدون مطالعه و مرور گذشته نمی توان آینده خود را ترسیم نمود و اگر انسان نتواند آینده نگری کند با شکست مواجه می گردد و برای استحکام مواضع  انسان ناچار از آینده نگری می باشد اما برای چنین کاری ناچاریم که گذشته خود را مرور کنیم و کتاب تاریخ را ورق بزنیم.قرن بیستم ضمن اینکه قرن تکنولوژی و صنعت و فناوری وماشین وعصر سیانتیسم است در عین حال قرن چالش ها و جنگ ها و نا امنی ها و مسائلی از این قبیل است که در طی این وبلاگ بر آنیم تا این عصر چالش بر انگیز را واکاوی نمائیم.ازپنجاه شصت سال پیش یعنی هنوز نیمه دوم قرن بیستم آغاز نگردیده بودکه در برخی از کشورهایآمریکای شمالیو اروپا و ژاپن تحقیقات مربوط به آینده شروع شد ورو به پیشرفت گذاشت.البته در گذشته های نه چندان دور متفکران و نویسندگان مشهوری چون ژول ورن وآلدوس هاکسلیْاولی در فرانسه ودومی در انگلستان با نوشتن داستانهای تخیلی درباره آینده دور خشت بنای چنین اندیشه ای را پایه گذاری کرده بودند. حتی مورخان و دانشمندانی چون اشپنگلر و توین بی و جامعه شناسانی چونسوروکین به دنبال تحقیقات تاریخی خود درباره تحولات جوامع بشری مراحلی در آینده نگری را پیش بینی کرده بودند.اما مراد ما از مطرح کردن بحث آینده نگری از لونی دیگر است گرچه همان دیدگاهها نیز در تبیین نظرگاههای ما موثر خواهد بود .چه می توان کرد .علم همین است .کسی ایده ای را مطرح می کند وخشت بنای اندیشه ای را پی می ریزد وبه تعبیر مولوی مشغول جو کندن می گردد تا قرن های آینده را سیراب کند.

هین بگو که ناطقه جو می کند      تا که بعد قرن  ما آبی رسد 

گرچه هرقرنی سخن آری بود         لیک گفت سالفان یاری بود

این نکته برای کسانی که درباره جهان سوم یعنی کشورهای توسعه نیافته یا کمتر توسعه یافته مطالعاتی دارند مثل روز روشن است که ما جهان سومی ها از استعمار استعمارگران آسیب بسیاری دیده ایم پس یک هدف ما از پیش کشیدن بحث آینده نگری و رو به آینده داشتن جبران این عقب ماندگی های گذشته مان خواهد بود در رویکردهای مختلف اعم از فرهنگی و اقتصادی وسیاسی و...در این راستا و در یک خیزش همگانی اساس تفکر و تمرکز ما روی رویکرد فرهنگی بیشتر متمرکز خواهد گردید تا رویکردهای دیگر.چرا که در مطالعه تاریخ فرهنگها و تمدن ها هیچ وابستگی چون وابستگی فرهنگی خطرناک نبوده است.گرچه سیاست های اقتصادی و اندیشه های سیاسی هم مهم است اما نه به اندازه سیاست های فرهنگی.