یکی از موضوعاتی که در ادبیات امروز ایران( چه نثر باشد وچه شعر ) مغفول مانده ودرباره آن پژوهش به عمل نیامده است بحث اومانیسم وتوجه به انسان گرایی  است.البته توجه به انسان وشناخت ساحت های وجودی آن کم و بیش در ادبیات کلاسیک  ایران مثلا در اشعار ونوشته های ناصر خسرو و مولانا جلال الدین وشمس تبریزی و....نیز دیده می شود .اما توجه به انسان در معنای امروزی که صورت وشکل گفتمان به بگیرد از ادبیات مشروطه وآشنایی ایرانیان با صنعت چاپ ورواج ترجمه آغاز می شود.در این وبلاگ بر آنیم تا بحث اومانیسم وانسان گرایی واصالت انسان را در شعر مشروطه تا امروز واکاوی نماییم .