بالاخره امروز پس از سال ها تلاش بی وقفه توانستم داستان سگ ولگرد از صادق هدایت را مثل هر اثر بزرگ ادبی بدون اضطراب و وحشت بخوانم  ودر نثر شاعرانه آن اثر غرق شوم.

گاهی خاطره های یک محیط انسان را چنان محاط می کند که با خون و گوشت او عجین می گردد.رزه بین نام یکی از سرزمین های آبا واجداد من می باشد که در سواحل یکی از رود های معروف به قزل اوزن قرار گرفته است.من در دوران کودکی خود به آن باغ پر از درختان انگور می رفتم.به پدرم که غالبا بیمار بود ونگهبان آن باغ بود کمک می کردم.در آن هوای بسیار گرم که با هرم خود حسابی چگر آدم را از تشنگی می سوزاند  می رفتم از چشمه که نسبتا آب خنکی داشت آب می آوردم چایی می گذاشتیم ومی خوردیم.بیچاره پدرم که انسان خجول وبخشنده ای بود همیشه دور وبرش پر از آدم بود.از اطراف واکناف به باغ ما می آمدند وپدر با خوشرویی تمام بدون اینکه گرهی به ابرو بیاورد از واردان پذیرایی می کرد.دامن دامن انگور می چید وبرای مهمانان می آورد.دربخشی از آن باغ که گوجه وخیار واز سبزیجات شوید وتره وریحان  وغیره می کاشت برای چاشت وناهار می خوردیم.میوه و تره باری که هنوز هم تازگی وطعم آن از دماغم نرفته است.من در این باغ که مشرف به این رود خانه پر آب است وقت های خوشی را گذرانده ام.من وجود پدر در این بیابان برهوت وسوزان زرا بی شباهت به کنعان نمی دیدم.باغ ما در طرف سایه دانایی بود.زندگی در آن باغ آب تنی کردن در حوضچه اکنون بود.در آن رودخانه که پر از آب صاف وجاری بود تور می انداختم وماهی می گرفتم.

دفتر نشر وتولید آثار فرهنگی امین اله بخشی مشکول که بزرگترین واساسی ترین هدف تشکل فرهنگی خود را گسترش فرهنگ وعلم ودانش می داند از معرفی کتاب «ادب پهلوانی»نوشته محمد مهدی مؤذن جامی  که مطالعه ای ژرفکاوانه در تاریخ  ادب دیرینه  ایرانی از زرتشت تا اشکانیان است خبر داد.امین اله بخشی مشکول مطالعه این اثر را برای علاقمندان به زبان وادب فارسی مخصوصا دانشجویان واستادان ادبیات فارسی بسیار مفید دانست ودرباره آن نوشت.این اثر که جمله ای از شکند گمانیک ویچار را در آغاز به خود آراسته دارد :«من که نویسنده ام مقام آموزگاری ندارم،آموزنده فراگیرنده ام.اما به نزدیک من خردمندانه رسید که با گشاده دستی سخنی از آن دانش(خود)نو آموزان را پیشکش کنم،چه هرکس از دانش اندکی  که دارد به آنان که شایسته هستندببخشد،نیکوتر از آن است که بسیار می داندوشایستگان از آن سودی وبهره ای ندارند.(شکند گمانیک ویچار،زبان وادبیات پهلوی،ج.تاوادیا،ترجمه س.نجم آبادی،ص121).