به فضل الهی وبایاری وهمدلی وهمفکری دوستان واندیشمندان هماندیش ودرد شناس و کسانی که به آینده ایران ونسل آینده و جوانان می اندیشند پروژه عظیم بنیاد علمی وآموزشی پیام آوران نور در حال شکل گیری است.از همه دوستان وهماندیشان که در روزهای اخیر از این ایده پشتیبانی کرده اند کمال تشکر را دارم واز دیگر دوستان واستادان ودانشجویان ودانش آموزان وعموم مردم مخصوصا از دوستانی که دراقصی نقاط پراکنده اند ولیکن در فضای مجازی این فراخوانی به گوششان می رسد تقاضا دارم که از پشتیبانی وحمابت های مادی ومعنوی خود در شکل گیری این پروژه دریغ نورزند .از دیگر دوستان واستادان ودانشجویان فهیم سابقم که اکنون خودشان از استادان برجسته بشمارند انتظار واستدعا دارم این پروژه عظیم انسانی وعام المنفعه که درحقیقت با همفکری وهم اندیشی آنان رقم خواهد خورد را در کانون توجه خود قرار دهند.باشد که....

دفتر نشر وحفظ آثار امین اله بخشی مشکول خبر داد که مشار الیه در اوج فقدان منابع و دور از کتابخانه شخصی همچنان در حال نوشتن است.ایشان درباره دلیل این امر نوشته اند:من به محاذات کسانی که به فضا موشک پرتاب می کنند ویا بمب خوشه ای بر سر انسان های بیگناه می ریزند کتاب می نویسد.مشکول معتقد است تنها با نوشتن کتاب است که می توان آینده جهان را تغییر داد.تا زمانی که مسلسلها را به قلم تبدیل نکنیم ؛جهان در آتش بیداد و خود کامگی هاوخود محوریها خواهد سوخت وگلهای حیات بشریت هرروز رو به سوی  نگ باختن وپرپر شدن خواهند رفت.به قول حافظ شاعر صلح و دوستی:

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت عجب که رنگ گلی ماند وبوی نسترنی

دفتر نشر وحفظ آثار امین اله بخشی مشکول خبر داد که امین اله بخشی مشکول نویسنده؛پژوهشگر ومترجم واستاد راهنما ومشاور پایان نامه هاو رساله های دکتری زبان و ادبیات  فارسی وکاندیدای افتخاری  مدرک دکتری زبان و ادبیات فارسی اخیرا موضوعی را با عنوان داستان من وادبیات در دست تالیف دارد.این اثر که در برگیرنده چگونگی آشنایی ایشان با ادبیات از دوران کودکی تا امروز می باشد گونه ای خاطره نویسی تلقی می گردد که دیدگاههای ایشان درباره ادبیات با چشم انداز های وسیع را شامل می گردد.وحکایت زیر شمه ای از این خاطرات است.ایشان می نویسند.من از دوران کودکی وزمانی که یک طفل دبستانی بیش نبودم شیفته ادبیات بودم .به سخنان ادبی وحکمت آموز دل می سپردم .اما هرگز نخستین شیفتگی ودلبردگی وعشقبازی خود با ادبیات را به یاد نمی آورم.فقط این اندازه می توانم بگویم که در دوره دبستان درنوشتن مشق ها وتکالیف درسیم بسیار چابک بودم.به طوری که ضمن اینکه مشق های خود را می نوشتم.مشق های دانش آموزانی را هم که تنبلیشان می آمد در ازای گرفتن دستمزد اندک مثلا یک برگ کاعذ امتحانی یا یک مداد و پاک کن و ...می نوشتم.در دوره دبستان که یکی از آموزگارانم متوجه ذوق و استعداد ادبی من گردیده بود واحتمالا از او خواسته بودم که کتابی را به من معرفی کند آموزگار چهارم دبستانم بود.که کتاب دستور پنج استاد را که معمولا ششم های ادبی می خواندند به من معرفی نمودند.این کتاب را آموزگار مزبورم که خدا یش بیامرزاد در اختیار داشتند وآن را با سعه صدر در اختیار بنده نهادند.کتابی بغایت دشوار وسنگین وچاپ افست که خواندنش بسیار دشوار بود.اما به هر حال من بدون توجه به مسائل دستوری که واقعا هَضمش برایم غیر ممکن  بود.اشعار وحکایاتی از گلستان وغیره را می خواندم که برایم بسیار جابه داشت.مثلا یکی از ابیاتی که هنوز هم در ذهن من به یادگار مانده است بیت زیر است:

چو آهنگ رفتن کند جان پاک    چه بر تخت مردن چه برروی خاک

وهیچ یادم نمی رود کتابی با قطع رحلی بزرگ را که مملو از اشعار بزرگان ادب فارسی بود وخدای من مگر من با تواندن آن اشعار سیر می شدم.یکی از این شعرهای زیبا شعری بود از فرخی سیستانی

زباغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید    کلید باغ مارا ده که فردامان به کار آید

کلید باغ فردا را هزاران خواستار آید      تو لختی صبر کن چندان که قمری از چنار آید

شعری به غایت زیبا که محاکات های بی بدیل فرخی از بهار وباغ و...را به نمایش می گذارد.آن زمان پیک های دانش آموزی را که مطالب ارزنده ای را به همراه داشت نیز به صورت رایگان در مدارس در اختیار دانش آموزان قرار می دادند

دفتر نشر و حفظ آثار امین اله بخشی هفدهم مرداد ماه روز خبر نگا ر را به همه ی خبر نگاران سخت کوش وفهیم ایران زمین تبریک می گوید.

کشکول نویسی در تاریخ و فرهنگ ما پیشینه ی دیرینه ای دارد.کشکول شیخ بهایی،کشکول طبسی و...نمونه هایی از این گونه اند.انسان همواره در زندگی ومطالعات گفتارهای کوتاه اجتماعی،سیاسیو ادبی دارد که جا دارد همه آنها را در مجموعه ای گرد آورد تا جهت استفاده آیندگان منفعت آن عام گردد.برخی ها چنین سخنانی را تحت عنوان تلنگر می نویسند.کار حسین کشاورز از این نوع است.اینجانب در این وبلاگ قصد دارد مجموعه سخنان کوتاه ادبی،تاریخی؛عرفانی،اجتماعی و سیاسی را تحت همین عنوان به ثبت برساند.باشد که منفعت آن عام گردد ومتکلمان را به کار آید و مترسلان را بلاغت بیفزاید.(سعدی).